غلامحسین صالحیار: منادی امید یا راوی حماقت

در اواخر دی ماه ۱۳۵۷ یعنی کمتر از یک ماه مانده به سقوط رژیم پهلوی ، شورای انقلاب با حضور آقایان بهشتی و مطهری و مفتح و موسوی اردبیلی در منزل اقای مهدیان در خیابان زمرد منطقه دروس تهران با تعدادی از روزنامه نگاران از جمله رحمان هاتفی ، فیروز گوران ،محمد خوانساری و غلامحسین صالحیار جلسه ای برگزارمی کنند.
این جلسه از آن جهت معروف است که بکارگیری لقب امام خمینی برای ایت الله خمینی در مطبوعات به پیشنهاد اقای مطهری تصویب شد.روزنامه نگاران حاضر در جلسه چند روز قبل هم‌با تیمسار مقدم رییس ساواک جلسه ای داشتند تا نسبت به مصالح و امنیت ملی توجیه شوند.
غلامحسین صالحیار سردبیر روزنامه اطلاعات هم با آن همه سوابق تحصیلی و رسانه ای و نویسنده تیتر معروف « شاه رفت امام‌آمد» در این جلسه با نزدیکترین یاران رهبر انقلاب بگومگو می کند که اعتراضات و نارضایتی های مردم از جنس انقلاب نیست و‌جای نگرانی ندارد بلکه اغتشاش است! این دیدگاه کاملا مغایر نظر دیگران بود.
احتمالا صالحیار می خواسته با تحلیل غیر منطبق با واقعیت ،جلو هرج و مرج را بگیرد و امید را به سیستم حاکم القا کند. غافل از اینکه او با ندیدن یا انکار واقعیت – من قضاوت نمی کنم – راوی حماقت بود و در تقابل با حقیقت قرار گرفته بود.

اصحاب اندیشه و قلم و صاحبان تریبون و منبر و دارای مخاطب باید هشیار باشند هیچ امری مهمتر از درک دقیق حقیقت و واقعیت نیست و‌تحلیل ‌‌و تفسیرهای بیگانه با واقعیت نه تنها مفید نیستند بلکه عین حماقت هستند . امید حقیقی و واقعی هم از روایت حقیقت حاصل می شود نه مصلحت و تحریف و سانسور .
و اخر دعوانا اینکه خداوند هم پشتیبان و یاور راویان حقیقت است حتی اگر تلخ باشد اما عاقبت شیرینی دارند.