همه پرسی ؛ راه عبور از پدیده خود ملت خوانی
همچون دیگر بحرانهای سیاسی گذشته مانند سالهای ۱۳۷۸ و ۱۳۸۸ و ۱۳۹۸ در قائله ی اخیر بین رسانه های مختلف دعوای بزرگی شکل گرفته …رسانه های وابسته به حاکمیت مانند صداوسیما و خبرگزاری فارس و تسنیم و سایبری ها و… می گویند ملت فقط همان افرادی هستند که بعد از نماز جمعه و یک‌شنبه در میدان انقلاب تجمع کردند و خواستار برخورد با معترضین و اغتشاش گران شدند و رسانه های خارج از کشور مانند ایران اینترنشنال و منوتو و العربیه و…هم مدعی اند مردم همانهایی هستند که روزها در فضای مجازی و شبها در خیابانها فریاد اعتراض سر می دهند و مرگ و سرنگونی می طلبند…و مردم و ملت هم این مجادله شبانه روزی را با وجود فیلترینگ و پارازیته شدن شدید می بینند و با خود می پرسند بالاخره کدام یک ملت هستند و چه کسی راست و چه دروغ می گوید؟
پاسخ البته روشن است همه اینها بخشی از ملت هستند … هم حزب اللهی دو اتشه طرفدار نظام و حاضر در صحنه یعنی کسانی که سوژه مصاحبه های خبرگزاری صداوسیما هستند و خواستار برخورد با معترضین هستند و هم کسانی که در فضای مجازی و حقیقی فریاد اعتراضشان بلند است… و معترض و اغتشاش گر خوانده می شوند …
اما ایا راهی برای پایان دادن به این خود ملت خوانی وجود ندارد؟ اکثریت با کدام است ؟ حق با کدام است ؟ این منازعه را چگونه باید پایان داد؟ حکومت در قبال این گروههای متفاوت النظر باید چه کند و چه موضعی اتخاذ کند؟ ایا حق دارد به نفع بخشی از جامعه و علیه بخشی دیگر موضع و تصمیم اتخاذ کند؟
از منظر حقوق اساسی وقانون باید گفت درفصل پنجم قانون اساسی جمهوری اسلامی که به حق حاکمیت ملت و قوای ناشی از ان اختصاص دارد در اصل ۵۹ امده است
در مسایل بسیار مهم اقتصادی سیاسی اجتماعی و فرهنگی اعمال قوه مقننه از راه همه پرسی و مراجعه مستقیم به ارای مردم صورت می گیرد.
طبق همین اصل و بند سوم اصل ۱۱۰ قانون اساسی همه پرسی به فرمان رهبر و با تصویب دو سوم مجلس انجام می شود.
همه پرسی راهکار عقلانی بشر برای پایان دادن به خود ملت پنداری و دریافت نظر واقعی ملت هاست که نویسندگان قانون اساسی ایران همه ان را پذیرفته و تایید کردند اما تاکنون از ان جز در اصلاح قانون اساسی در سال ۱۳۶۸ استفاده نشده است .
بعد از این مقدمه سوال بنده این است ایا امروز در ایران موضوعاتی نداریم که مصداق مسایل مهم کشور باشند بویژه که اختلاف درباره انها به شکاف اجتماعی تبدیل شده است که نیازمند مراجعه به ارای عمومی برای حل این اختلافات و منازعات باشیم. برخی از این موضوعات که بارها در افکار عمومی مطرح شده عبارتند از :
مساله ازاد یا اجباری بودن حجاب
روابط خارجی بویژه رابطه با آمریکا
انتخابات ازاد یا استصوابی
مقید و محدود بودن دوره مسوولیت همه مقامات
حدود دخالت نیروهای مسلح در سیاست و مسایل داخلی
میزان دخالت دین در سیاست و
بسیاری از مسایل دیگر….
به نظر می اید تا زمانی که برای پایان دادن به این منازعات و اختلافات به رای مردم و همه پرسی مراجعه نشود هر کسی و گروهی از ظن خود دچار توهم خود ملت پنداری شده و دیگران را ازدایره ملت خارج می پندارد.. ذکر این نکته هم ضروری است که واقعا تا زمانی که ساز و کار همه پرسی استفاده نشود نمی توان از رای ملت خبر دار بود…مهم این است همگان اعم مردم و حکومت در برابر رای اکثریت مردم تمکین کنند هر چند مخالف تصور انها باشد…فراموش نکنیم کشور ایران ملک مشاع مردم ایران است صاحب و مالکی جز تک‌تک مردم ایران ندارد…و هیچ سیاست و تصمیم و پست و مقامی جز به رضایت عمومی مشروع و قانون است .
روی این پیشنهاد با کسانی است که به قانون اساسی ایران باور و اعتقاد دارند…طبیعتا کسانی که فراقانونی می اندیشند مخاطب این سخن نیستند اعم از کسانی که براندازی و سرنگونی همه ساختارهای کشور را هدف قرار دادند و کسانی که منشا قدرت خود را در ماورا و فراتر از اراده مردم دانسته و تقابل با ارای عمومی برای حفظ قدرت را جایز می دانند….تکلیف این دو گروه را بجای خرد جمعی و رای مردم ؛ جبر تاریخ و سنت های الهی روشن خواهد کرد.
