چرا ممد ها در ایران ممدانی نمی شوند؟
چرا انتخابات شهرداری نیویورک و انتخاب #ممدانی برای ایرانی ها مهم است؟
چرا ممد ها در ایران ممدانی نمی شوند؟
امیر دبیری مهر
یک سوال مهم :
چرا انتخابات شهرداری نیویورک و انتخاب #ممدانی برای ایرانی ها مهم است؟
پاسخ بسیار روشن است زیرا ایرانی ها از یک جزیره یاس و نا امیدی مملو از مشکلات اما قابل حل ، به جهان امید و تلاش و فرصت می نگرند.
چرا یاس؟ و نا امیدی از مشکلات لاینحل !؟
زیرا جوان تحصیلکرده و دلسوز و متخصص و سالم و پاک دست در این جزیره بواسطه حاکمیت نهادهایی مثل شورای نگهبان و شبکه های عجیب امنیتی و سیاسی و اقتصادی ،
اجازه پیدا نمی کندبرای افزایش قدرت کشورش وارد صحنه های خدمت شود مگر آنکه به ایدئولوژی و باند و قبیله و افراد و شبکه های خاصی خاکسارانه ابراز ارادت و وفاداری کند.علت آن هم معلوم است زیرا اقازاده نیست ! چاکر ونوکرفلان مقام و حاج اقا باند سیاسی نیست از همه بدتر اینکه به او می گویند اشکالت همین
است که بنده و برده نیستی میخواهی اقای خودت باشی ! استقلال رای داری ! حرفهای نامتعارف می زنی ! ایران و مردم برایت مهم است در حالی که باید فقط و فقط نظام سیاسی با قرائت خاص برایت مهم باشد .
اینجانب تحلیل سیاسی نمی کنم تجربه زیسته ومشاهده را روایت می کنم.
جوان کارآفرین و پر انگیزه و صاحب ثروت نمی تواند بدون رانت و باج پا به عرصه تولید و اشتغال آفرینی بگذارد زیرا دلالان مرتبط با شبکه قدرت و ثروت مقرب ترند! او را از فرصت ها محروم می کنند. بدون قدرالسهم کارآفرینی ممنوع!
از این منظر، مشاهده بالا رفتن وموفقیت یک جوان متفاوت و مشابه در نیویورک جذاب و زیباست. موفقت جوان شیعه و آفریقایی تبارو از همه مهمتر مخالف ترامپ و شبکه های ثروتمند و قدرتمند یهودی _سرمایه دار برای من ایرانی زخم خورده از این لابی های مخوف و برآمده از اتحاد زر و زور وتزویر و ائتلاف تیغ و تسبیح و طلا جذاب است .
باری
همه می دانیم که ما هیچ نسبتی با نیویورک نداریم و بهبود وضع آنجا اثری بر وضع ما ندارد اما تماشای این دموکراسی و شایسته سالاری از این جزیره دور افتاده جذاب است . تسکینی است بر درد تماشای روزانه جولان پخمگان وکودن هایی که در دولت ومجلس هر روز نطق می کنند و برای یک ملت رشید مثلا تصمیم می گیرند . با این سبک حکمرانی آبرویی برای دین و ملک و انقلاب و کشور دولت حکومت داری نگذاشته اند .
تماشای ممدانی تسکینی است بر رژه مظاهر متعفن نوکیسگی و تازه به دوران رسیدگی ناشی از کاسبی تحریم و ساخت و پاخت های پشت صحنه در قالب تردد خودروهای آنچنانی و سربر افراختن برج های اینچنانی . که هیچ کدام محصول عرق جبین وکد یمین نیست که اگر بود نوش جان صاحب آن .
انسان به امید زنده است در خیالات خودمان
می اندیشیم شاید روزی در ایران هم شایستگان وطن دوست و پاکدست و مردم دار و البته خدا ترس و باورمند به حساب و کتاب و جزای اخروی و مکافات دنیوی بتوانند زمام امور را به دست بگیرند.
شاید ممدها هم فرصت ممدانی شدن پیدا کنند
و این مردم رنج کم آبی خشکسالی وتورم و بی ارزش بودن پول ملی و مستاجری و بیکاری و فقر را تحمل نکنند .هر روز شاهد موبایل قاپی و خفت گیری وکلاه برداری نباشند. تردیدی نیست همه این ها به سرپنجه خرد و عقلانیت و شایسته سالاری و قانون مداری و ذکاوت مدنی ممکن است . ایران می تواند به یک کشور معمولی اما قوی تبدیل شود که در آن ایرانیان با عزت و رفاه
و اسایش زندگی کنند و با تکیه بر نیروی انسانی متخصص خود بر مشکلات غلبه کنند. زیرا مشکل همیشه هست تفاوت را نوع مواجهه با آن ایجاد می کند.
از روزی که ممدانی به صحنه آمد و پیروز شد با خودم زمزمه می کنم:
خوشتر آن باشد که سردلبران
گفته آید در حدیث دیگران
https://t.me/andishkadeye_kherad
