مگر از باد و باران کمتریم؟

در زندگی روزمره بارها این جملات مایوس کننده را می شنویم

ای بابا کو گوش شنوا!
اینها را همه می دانند!
هیچ بدی نرفته جاش خوب بیاد!
گفتن این حرفها فایده نداره!
اینها ادم بشو نیستند!
سرت به کار خودت باشه!
زندگی خودتو بکن!
فکر نان کن که خربزه اب است
آهسته برو آهسته بیا که گاوه شاخت نزنه

و…..عبارات دیگری که
همگی بمب خوشه ای انتشار بی مسوولیتی و نا امیدی و تسلیم و خفت و خواری و خودخواهی
و بی تفاوتی به جامعه و اطراف و دیگران و مسوولیتهای انسانی است .

مخاطب اصلی این عبارات عامیانه و ساده لوحانه و مخرب و ویرانگر هم مصلحان اجتماعی و منتقدین و‌ روشنفکران و کنشگران اجتماعی هستند.

اگر قرار بود عبارات ابلهانه مذکور سرلوحه زندگی انسان در طول تاریخ قرار گیرد هنوز در عصر پارینه سنگی و غار نشینی بودیم . آنچه انسان را در ساختار تمدنی به پیش برده همین رویکردهای انتقادی و اصلاحی و بهزیستی و پیشرفت خواهانه ‌جسورانه و ساختارشکنانه بوده و لاغیر .

اما نکته اصلی من این است که تصور کنید نظام خلقت و افرینش هم تابع گزاره های نابخردانه مذکور بود و بجای عمل به وظیفه و کارکرد خود، برای عافیت طلبی ‌وبی تفاوتی بهانه جویی می کرد. مثلا خورشید و ابرها هم می گفتند این نور و اب را برخی هدر می دهند برخی قدر آن را نمی دانند و برخی اهمیت آن را نمی فهمند پس ما هم‌دیگر نمی تابیم و نمی باریم ! و آنگاه جهان همه تاریکی و‌خشکسالی بود.

حکایت زندگی ما آدمیان هم چنین است . ما مامور و موظفیم مه در حد دانش و توان و نفوذ و جایگاه خود رنجی را بکاهیم
نهالی از دوستی بنشانیم
زباله ای را از روی زمین بر داریم
قلبی را شاد کنیم
فریادی بر سر ستمکار بزنیم .
اشتباهات دیگران را گوشزد کنیم
لبخندی از سر مهر به دیگران هدیه دهیم
گاهی گذشت و بخشش کنیم
و قس علی هذا.

اینکه عده ای گوش نمی کنند و مقاومت می کنند و محل نمی گذارند و ادعای قدر این نیکی ها و‌خوبی ها را نمی دانند به ما مربوط نیست .
فراموش نکنیم راه عبور از بدویت به مدنیت
از حیوانیت به انسانیت
از توحش به تمدن
راهی طولانی بوده و هست و آسان بدست نمی اید

https://t.me/andishkadeye_kherad