ده فرمان فردوسی در شاهنامه برای پایداری و محبوبیت حکومت ها در ایران
حکیم فردوسی در شاهنامه و در روایت داستان صلح بین کیقباد پادشاه ایران و پشنگ پادشاه توران راز ماندگی و طولانی شدن حکومت‌ها را در چند صفت بیان می کند که عبارتند از :
اول روی آوردن و شوق دیگر کشورها به ارتباط با حاکمان ایران (صلح طلبی در روابط بین الملل )
دوم دادگری و عدالت گستری و ستم ستیزی در سراسر کشور
سوم اهل رایزنی و مشورت بودن و پرهیز از خود رایی و خودکامگی در همه امور ( دموکراسی و آزادی سیاسی )
چهارم پرهیز از کینه جویی و نفرت گستری ( مردم را به مانند خانواده خویش دیدن نه دشمن و رقیب )
پنجم راستی و صداقت در مواجهه با مردم که در غیر اینصورت خداوند بر کشور خشم می آورد ( دروغگویی حاکمان فقر و قطحی و خشکسالی می آورد )
ششم پرهیز از تن اسانی و تجمل گرایی و اشرافیت ( شکاف و تفاوت عمیق زندگی حاکمان با مردم )
هفتم برابری همه شهروندان در برخورداری از امکانات عمومی و مصونیت حقوقی ( نبودن شهروندان درجه یک و دو و سه و۰۰۰)
هشتم دهش و بخشندگی و نعمت گستری برای همگان (رفاه )
نهم شاد نگه داشتن مردم در همه حال (آزادی های اجتماعی )
و دهم تامین خوراک و پوشاک مکفی برای همگان (اقتصاد کارآمد و ثروت آفرین و اشتغال افزا)
به نظر فردوسی هیچ حکومتی جز با عمل به این ۱۰ فرمان پایدار نمی ماند
و اینک داستان صد سال پادشاهی بی گزند و سرافرازانه کیقباد در شاهانه :
وزانجا سوی پارس اندر کشید
که در پارس بد گنجها را کلید
نشستنگه آن گه به اسطخر بود
کیان را بدان جایگه فخر بود
جهانی سوی او نهادند روی
که او بود سالار دیهیم جوی
به تخت کیان اندر آورد پای
به داد و به آیین فرخنده‌رای
چنین گفت با نامور مهتران
که گیتی مرا از کران تا کران
اگر پیل با پشه کین آورد
همه رخنه در داد و دین آورد
نخواهم به گیتی جز از راستی
که خشم خدا آورد کاستی
تن آسانی از درد و رنج منست
کجا خاک و آبست گنج منست
سپاهی و شهری همه یکسرند
همه پادشاهی مرا لشکرند
همه در پناه جهاندار بید
خردمند بید و بی‌آزار بید
هر آنکس که دارد خورید و دهید
سپاسی ز خوردن به من برنهید
هرآنکس کجا بازماند ز خورد
ندارد همی توشهٔ کارکرد
چراگاهشان بارگاه منست
هرآنکس که اندر سپاه منست
وزان رفته نام‌آوران یاد کرد
به داد و دهش گیتی آباد کرد
برین گونه صدسال شادان بزیست
نگر تا چنین در جهان شاه کیست
